ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๓๓-๒๕๓๔ ท่านได้เข้าไปกราบมนัสการหลวงตาพระมหาบัว ญานสัมปันโน ที่วัดป่าบ้านตาด ได้กราบเรียนเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับการภาวนา ท่านหลวงตามหาบัวแนะนำให้ท่านไปหาสถานที่ตามป่าเขาเพื่อเร่งบำเพ็ญจิตภาวนาเป็นเวลา ๕ ปี แล้วจึงค่อยออกมาว่ากันใหม่ ท่านได้เลือกอาณาเขตเทือกเขาภูลังกาเป็นสถานที่ภาวนาบริเวณดังกล่าวอยู่ทางทิศตะวันออกของจุดที่หลวงปู่วัง ฐิติสาโร ได้เคยมาสร้างบารมี ณ ดินแดนแห่งนี้ ท่านได้น้อมรับคำแนะนำของพ่อแม่ครูบาอาจารย์
ท่านพบสถานที่เงื้อมผายาวประมาณ (สถานที่ของวัดแสงธรรมในปัจจุบัน) ระยะแรกที่จำพรรษาอยู่ภูเขาลูกนี้ ไม่ค่อยมีญาติโยมมารู้จักมากนัก เพราะท่านได้อธิษฐานจิตไว้ว่า
“สาธุเอย บารมีของพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอรหันต์ ถ้าคนมาก็ขออย่าให้รู้เลยว่าผมอยู่ตรงนี้ เพราะจะได้ทำความเพียร ปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่”
ท่านเดินจงกรม ภาวนา จนไม่รู้กาลเวลาเป็นอย่างไร เพราะบริเวณนั้นมีต้นไทรใหญ่ ๔-๕ ต้น ปกคลุมอยู่หน้าถ้ำพอดี ต่อมาญาติโยมขึ้นมาบริเวณถ้ำ แต่ก็ไม่พบว่า มีพระอาศัยอยู่ที่นั่นเลย ท่านเองก็ไม่เคยทักทายญาติโยมแต่อย่างใด อยู่ตามวิธีชีวิตของใครของมันการปฏิบัติธรรมก็ยิ่งสะดวกราบรื่นตลอดมา สามารถทำความเพียรได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ในตอนเช้าท่านจะออกบิณฑบาตไม่ซ้ำหมู่บ้านเพื่อมิให้ญาติโยมจับจุดได้ว่าท่านพำนักอยู่ที่ไหนเพราะเกรงว่าจะเป็นอุปสรรคในการทำความเพียรทำให้การทำความเพียรไม่ต่อเนื่องประกอบกับการทำความเพียรของท่านไม่เลือกกาลเวลาทั้งกลางวันละกลางคืนบำเพ็ญสมณธรรม เดินจงกรม นั่งสมาธิ อดนอนผ่อนอาหารเป็นเวลาหลายเดือน
บางครั้งอดนอนติดต่อกัน ๓ เดือน พิจารณาธรรมฝึกสติสร้างปัญญาห้ำหั่นกิเลสไม่รู้วันรู้คืน บางครั้งอยากทราบความจริงบางอย่างก็ต้องบำเพ็ญต่อกันเป็นอาทิตย์เพื่อให้รู้แจ้งประจักษ์ในจิตใจเกี่ยวกับธรรมบทที่นำมาพิจารณา ความอัศจรรย์แห่งธรรมปฏิบัติของท่านนั้น นับตั้งแต่ท่านมาพำนักจำพรรษา ณ วัดถ้ำแสงธรรม แห่งนี้ ท่านได้แจ้งประจักษ์ในเรื่องราวต่างๆ ที่ถูกกล่าวขานถึงในทางพุทธศาสนาไม่ว่าจะเป็นเรื่องภูตผี วิญญาณ เทวดา ตลอดจนเรื่องราวของพญานาคว่าเป็นเพียงคำร่ำลือหรือมูลความจริงเพียงใด
